THOUGHT FOR THE DAY

Σκέψη της ημέρας

What is the precious lesson we must learn from the life of devoted Gopikas? Bhagawan, sweetly reminds us of their Loving devotion.

The Gopikas’ adoration of Lord Krishna is Madhura Bhakthi. The gopikas always thought of Lord Krishna and completely surrendered themselves. They believed that all their wealth, body, mind and everything they had was all surrendered to Krishna. Whatever they did, ate or talked was all in the name of Krishna. If there was any moment of time, it had to belong to Krishna. If Krishna was not there even for a moment, they regarded themselves as lifeless. When Krishna went with the cowherds, these gopikas always worried about Him and His comfort - whether He had proper protection or not, whether He had slippers on or not, whether He had any discomfort of any kind, and so on. They were thinking of Gopala and His well-being, even when they were eating their food, resting or sleeping. Because of leading such a life, over time, they turned themselves to be One with Him.

- Summer Roses on Blue Mountains, 1976, Ch 14.

Winning love through love is the vital aspect of devotion.

                                                                                            -BABA

Ποιο είναι το πολύτιμο μάθημα που πρέπει να πάρουμε από τη ζωή που έζησαν οι αφοσιωμένες βοσκοπούλες; Ο Μπάγκαβαν μας υπενθυμίζει γλυκά την αφοσίωσή τους, που ήταν γεμάτη αγάπη προς τον Θεό.

 Η λατρεία που ένοιωθαν για τον Κρίσνα οι Γκόπικας, οι βοσκοπούλες, είναι η Γλυκύτατη Λατρεία (Μαντούρα Μπάκτι). Οι Βοσκοπούλες είχαν την σκέψη τους προσηλωμένη πάντα στον Κρίσνα και παραδίνονταν απολύτως σ’ Εκείνον. Πίστευαν ότι τα πλούτη τους, το σώμα, ο νους και καθετί που κατείχαν, όλα αυτά ήταν παραδομένα στον Κρίσνα. Ό,τι και αν έκαναν, έτρωγαν ή μιλούσαν, γινόταν στο Όνομα του Κρίσνα. Κάθε στιγμή του χρόνου, που υπήρχε, αυτή έπρεπε να ανήκει στον Κρίσνα. Αν ο Κρίσνα δεν ήταν εκεί, ακόμη και για μια στιγμή, τότε θεωρούσαν τον εαυτό τους νεκρό. Όταν ο Κρίσνα συναναστρεφόταν τις Γκόπικας, τούτες οι βοσκοπούλες συνεχώς φρόντιζαν γι Αυτόν και για την άνεσή Του – αν είχε ή όχι την σωστή προστασία, αν φορούσε ή όχι τις παντόφλες Του, αν κάτι δεν βόλευε ή οτιδήποτε άλλο προκαλούσε ενόχληση κλπ. Σκέφτονταν τον Γκοπάλα, τον Θείο Ποιμένα, δηλαδή τον Κρίσνα, καθώς και την ευημερία Του, ακόμη και τότε που έπαιρναν την τροφή τους, που αναπαύονταν ή κοιμόνταν. Επειδή ζούσαν μια τέτοια ζωή, με τον καιρό έγιναν Ένα μαζί Του.          

 Ουσιώδης πλευρά της αφοσίωσης είναι να κερδίζουμε αγάπη παρέχοντας την αγάπη μας.

                                                                             -ΒΑΒΑ

Source: SAI INSPIRES