O ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΟ ΘΕΟ...

      Ο Μπάγκαβαν Σρί  Σάτυα Σάι Μπάμπα ήρθε στη ζωή μου στην ηλικία των 23 ετών εντελώς ξαφνικά. Τα χρόνια εκείνα δε μ΄ενδιέφεραν οι πνευματικές αναζητήσεις και ήμουν τελείως απορροφημένος απ΄τις υλικές απολαύσεις αυτής της ζωής. Μόλις ένα χρόνο πρίν είχα χάσει το φυσικό μου πατέρα και όλες οι ευθύνες της οικογένειας είχαν πέσει πάνω μου. Θεωρούσα ότι ο Θεός ήταν κάποιος που κατοικούσε πολύ ψηλά στον ουρανό και σχεδόν Τον είχα ξεχάσει. Απ' ότι φάνηκε όμως δεν με είχε ξεχάσει Εκείνος.

     Άκουσα για πρώτη φορά το Όνομά Του Σάι Μπάμπα απ' τη σύντροφό μου. Ενώ ήξερε για Εκείνον αρκετά χρόνια πριν, δεν μου είχε αναφέρει ποτέ ούτε μιά λέξη. Ένιωσα μια περίεργη επιθυμία να μάθω κι εγώ  ποιός ήταν.
    Είδα για πρώτη φορά τη μορφή Του σε μια φωτογραφία που είχαν κάποιοι γνωστοί μας. Είναι Άγιος μου είπαν...Κάνει θαύματα...Είναι Θεός... Η Ματιά Του έμεινε μες το μυαλό μου. Έπρεπε να μάθω και άλλα πράγματα για τον Σουάμι, όπως Τον αποκαλούσαν.
      Χωρίς να το πολυσκεφτώ βρέθηκα σε κάποιο κέντρο του Σουάμι στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1992. Εκεί άκουσα για πρώτη μου φορά bhajans (λατρευτικούς ύμνους). Ο leader του κέντρου, ετοίμαζε τότε μια ομάδα ανδρών και σχεδίαζε να παραβρεθεί  στα  εξηκοστά έβδομα ( 67) γενέθλια του Σαι Μπάμπα, περπατώντας όλη την απόσταση απ' την πόλη Μπάνγκαλορ έως το Πουτταπάρτι, η οποία ήταν 170 σχεδόν χιλιόμετρα !!! Υπερβολή σκέφτηκα μέσα μου. Κι όμως βαθιά στην ψυχή μου ήθελα να είμαι και εγώ μαζί τους. Κάτι που έγινε πραγματικότητα μόλις ένα χρόνο αργότερα. Σαν κάποιος να είχε ακούσει τις πιό κρυφές μου σκέψεις!
      Ο leader είχε ζητήσει την άδεια απ' Τον Σουάμι να επαναλάβει και την επόμενη χρονιά την "PARTHI YATRA" (Ιερο προσκύνημα) όπως την αποκαλούσαν κι Εκείνος του είχε δώσει την έγκρισή Του! Μου ζήτησε να τους ακολουθήσω και να παρεβρεθώ μαζί τους στους εορτασμούς των εξηκοστών όγδοων (68) γενεθλίων Του Bhagawan. Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη. To θεώρησα μεγάλη τιμή.
      Συγκεντρωθήκαμε τέσσερις άντρες. Οι τρεις  είχαν ήδη περπατήσει και την προηγούμενη χρονιά.  Ξεκινήσαμε απ' την Ελλάδα στις 12 Νοεμβρίου 1993 και την επόμενη μέρα φτάσαμε στην Μπάνγκαλορ. Στο Πουταπάρτι  την ίδια  ημέρα ξεκινούσαν τα Άκαντα Μπάτζανς (εικοσιτετράωροι ψαλμοί). Στείλαμε τις αποσκευές μας με ταξί στο Άσραμ και κρατήσαμε μόνο ένα σακίδιο ο καθένας μας με sleeping bag και νερό.
      Ξεκινήσαμε την επομένη μέρα το πρωί, αφού πρώτα οι ιδιοκτήτες του ξενοδοχείου έκαναν μια σύντομη τελετή, ζητώντας την εύνοια Του Θεού για το δρόμο μας. Έσπασαν καρύδες και μας πέρασαν γιρλάντες από λουλούδια στο λαιμό! Όλα τούτα έμοιαζαν με όνειρο. Mε είχαν συνεπάρει τα χρώματα και οι μυρωδιές. 'Ενιωθα ζαλισμένος. Τι όμορφη χώρα, σκέφτηκα!
       Ξεκινήσαμε  να περπατάμε χάραμα σχεδόν.  Ήμασταν τέσσερις Έλληνες προσκυνητές, που διασχίζαμε οδοιπορικώς την καυτή άσφαλτο σε μια επαρχία της Ν.Ινδίας, φορώντας μπλουζάκια με την ελληνική σημαία! Η φλόγα όμως που έκαιγε στην καρδιά μας ήταν πολύ μεγαλύτερη. Ο leader μας εμψύχωνε κι έψαλλε μπάτζανς σ' όλη τη διαδρομή. Εμείς ακολουθούσαμε. Σχεδόν κάθε μια ώρα σταματούσαμε να ξαποστάσουμε. Παίρναμε δυνάμεις και συνεχίζαμε. Βρέχαμε τα χείλη μας με λίγο νερό και τρώγαμε ξηρούς καρπούς.
      Το πρώτο βράδυ, κοιμηθήκαμε ανά δύο σε σκηνές, δίπλα σ' ένα ναό του Κρίσνα. Ξημέρωσε κι η δεύτερη μέρα κι εμείς συνεχίζαμε να περπατάμε για να φτάσουμε στο Θεό.. Στον Βhagawan ....
      Πολλές φορές τα πόδια μου πονούσαν τόσο πολύ που δεν τα ένιωθα. Το περπάτημά μας γινόταν όλο και πιο δύσκολο. Όταν οι δυνάμεις μάς εγκατέλειπαν και δεν είχαμε κουράγιο να ψάλλουμε  μπάτζανς, επαναλαμβάναμε μάντρα (ιερές λέξεις) νοερά. Κάθε βήμα μας και μια λέξη. "Ομ Σρί Σάτυα Σάι  Μπαμπάγια Ναμαχά". Διανύσαμε ολόκληρα χιλιόμετρα, επαναλαμβάνοντας μάντρα με τη Ιερή Μορφή Του Μπαγκαβαν  σταθερά στο νου μας.
       Τον νιώθαμε δίπλα μας, να μας οδηγεί και να μας προστατεύει.
       Τον νιώθαμε να μας δροσίζει όταν βρέχαμε με νερό το πρόσωπό μας.
       Τον βλέπαμε στα πρόσωπα των χωρικών που έτρεχαν να μας φέρουν λίγο φαγητό ή χυμό καρύδας.
       Όσο μεγάλωνε η κούραση, τόσο πιο κοντά μας Τον νιώθαμε.
       Όταν χάνονταν ο χρόνος και ο τόπος γύρω μας, υπήρχε μόνο   Εκείνος   κι    εμείς ...

                                                              

       Ο ήλιος της Ινδίας έκαιγε και ταλαιπωρούσε τα κορμιά μας αλλά εμείς με κάθε βήμα θεωρούσαμε ότι προσεγγίζαμε όλο και πιό κοντά στο Θεό. Καθώς η νύχτα έριχνε απότομα τα πέπλα της , απομακρυνόμασταν απ' το δρόμο κι αποκαμωμένοι πια ξαπλώναμε. Προσευχόμασταν κι παραδινόμασταν στην αγκαλιά του Πατέρα μας. Εκείνος απάλυνε τους πόνους μας και μας ευλογούσε να συνεχίσουμε την πορεία μας. Τέσσερις ολόκληρες νύχτες κοιμηθήκαμε στην άγια γη της μακρινής Ινδίας. Ο φόβος δεν μας άγγιζε. Δεν νιώθαμε τίποτα άλλο πέρα απ την λαχτάρα να συναντήσουμε Τον Bhagawan.
      Tην πέμπτη μέρα, 18-11-1993 φτάσαμε στον προορισμό μας. Ήταν σχεδόν μεσημέρι  Πέμπτης όταν περάσαμε την πύλη του P. Nilayam. To απόγευμα της ίδιας μέρας ο Bhagawan με ευλόγησε να έχω το πρώτο μου Ντάρσαν.
      Πλησίασε κοντά μας χαμογελώντας, πήρε τα γράμματά μας και όλο στοργή και ενδιαφέρον μας ρώτησε αν είμαστε κουρασμένοι.
      - " Πόσοι είστε ; " ρώτησε τον leader  και μας έκανε νόημα να σηκωθούμε . Προχωρήσαμε προς το δωμάτιο συνεντεύξεων.  Είχε σταθεί στην πόρτα, μας χτυπούσε στοργικά στην πλάτη και ρωτούσε τον καθένα μας χωριστά, αν πονούσαμε.
      Αυτή ήταν η πρώτη και η τελευταία μου συνάντηση με Τον Αληθινό Πατέρα όλων μας, Τον Bhagawan Sri Sathya Sai Baba.....
                                                                   Ανδρέας Κ.

 

A devotee from Greece - Prof. Anil Kumar's talk -

NOVEMBER 1st and OCTOBER 28th, 2002

A Devotee from Greece

Now I come to the 1^st of November and also on the 28^th of October. These two days are important in the sense that Swami spoke to a gentleman from Greece. The gentleman’s name is George. Swami stood there and just called, "Hey, Greece, come here."

The gentleman came crawling forward. I wondered if something was wrong with his feet, or something like that?

            Swami said, "See how he’s coming?"

"Swami, he’s crawling on his knees."

"Out of devotion. He's not like you - to walk like rowdies. No, no. You see, he feels devotion."

            "Oh, I see, Swami."

The fellow came forward and Swami asked, "Boy, what’s your name?"

            "George, Swami."

"Oh, George, hmmm. What do you do?"

"Swami, I run a bookstore."

"What is the name of the bookstore?"

"’Ananda’, Swami, ‘Ananda’."

"Oh! Who else assists you?"

             "Swami, my sister helps me."

 "Oh, I see. What do you do?"

 "Swami, bookstore cleaning, selling and all that."

 "Oh, then what else?"

 "We sing, Swami."

 "What do you sing?"

 "Sai bhajans."

 "When do you sing?"

 "Throughout the day."

 "Where do you sing?"

  "Everywhere."

  Swami said, "See his devotion. You’re not like that, mmm – that fellow from Greece -- see there’s devotion."

  And then He said, "Oh, I see. Last time how did you come to Prashanthi Nilayam? How did you reach here?"

  "Swami, I walked from Bangalore airport to Puttaparthi."

  "Oh, how many miles?"

  "180 miles, Swami."

  "How long did it take?"

  "Four days, Swami."

  "Oh, did you just walk like that?"

  "No Swami, I carried 18 kilos of luggage on my back."

  He walked for four days to reach Prashanthi Nilayam.

  Swami said, "Anyone of you like this? See, see his devotion."

  Then Swami said, " How long have you been coming to Puttaparthi?"

  "Swami, 29 years. I’ve been visiting here for 29 years."

  "Ah, what did you do in those days?"

  "Swami, I used to collect sand from Prashanthi Nilayam and put it in a bag. Wherever You walked, I collected the sand. I collected it in bags and took it back to Greece. I kept it there in my puja room at the altar," he said.

  "Did you hear that, boys? You see Swami every day. See that Greece man."

  He teased them like that.

  And then Swami said, "Marriage, are you married?

  "No, Swami, no."

  "No? For some help with cooking, why don’t you marry?"

  "No, Swami. I don’t want to marry."

  "Why?"

  "No, Swami," he cried. 

  Then Swami looked at me and said, "Why does he cry?"

  I said, "Swami, those who got married cry, and I am happy this fellow, who is not married, is also crying. So, both of us cry - no difference. Because of the fear of marriage, he is crying. Because we got married, we are crying. Alright, let us cry in chorus!” That’s what I said.  

  He said, "Swami, no marriage."

  And then Swami said, "You are the only fellow who came here?"

  "No Swami, my friend is also sitting there."

  "Your friend?"

  "Yes."
....................
  Then Swami said, "Hey George, all your relations are in Greece. Why do you come here when all your relatives are in Greece?"

  "No Swami, I have no relations."

  "You have no relatives?"

  "No."

  "It’s strange. You have no relations?" Swami asked again.

  "Swami, Sai devotees are my relations. I don’t have anybody else."

  Bhagavan was happy.

  "George, are you going to stay here for the Birthday?"

  "No Swami, I must go back."

  "You must go back? Why?"

  "We celebrate Your Birthday there in Greece."

  "I see. How do you celebrate? How?

  "Swami, with balloons and lights - lights, illuminations, balloons, distribution of sweets."

  "Oh, I see. How many devotees are there in Greece?"

  "Swami, ministers, officers, educated - many people are Your devotees."

  "Oh, good, good, all right. You go to Greece and celebrate Baba’s Birthday.

  Swami went inside and gave him new clothes as His Birthday gift. That’s what happened on the 1^st of November and the 28^th of October.

source: www.saiwisdom.com

 http://sathyasaiwithstudents.blogspot.in/2013/01/these-devotees-from-greece-have-real.html#.UQdlIvKbrCt